Reviews
| Over The Dawn: (SI Music SIMPIy 65)
|
 |
1. Emotional
Target (5:03) 2. Between Dusk And Dawn (4:00) 3. Napoleon Bonaparte (8:17) 4. Hold On (6:38) 5. No Man's Land (4:43) 6. Imperceptible Journal (4:43) 7. Hungry Eyes (4:28) 8. Touchdown (4:24) 9. Comets Rising (5:20) 10. Icarus Before Noon (2:24) |
Ruud Stoker- lead
vocals Julian Driessen - keyboards Bert de Bruijne - bass, backing vocals Rinus Hollenberg - guitars, backing vocals, keyboards on "Hold On" Rob Louwers - drums |
 SI magazine (Jos Baljet) nov/dec 1994 |
Er zijn veel
muziekliefhebbers geweest die de CD Louise Brooks
van de Haagse vijfmansformatie Timelock pas laat
ontdekten. Want ondanks het feit dat de CD al
enige tijd uit was, leidde deze aanvankelijk een
enigszins sluimerend bestaan. Het nummer Someday
werd steeds vaker op Radio Drie gedraaid en de
plaat begon zowaar steeds beter te lopen. En
terecht zou je zeggen als je luistert naar
hetgeen wordt geboden. Op een enkele uitzondering
na is de groep er destijds in geslaagd een album
te maken dat bol staat van symfonische energie,
tempo en afwisseling. Reikhalzend werd dan ook uitgekeken naar de opvolger die na twee jaar in de vorm van The Dawn zijn beslag heeft gekregen. De aanpak van The Dawn is niet misselijk. Dat begint eigenlijk met het fantastische artwork van Mario Baert (voor oudere lezers van het toenmalige Sym-Info een begrip) dat van het ochtendgloren op de voorkant via de dag in het tekstboekje overloopt naar de nacht op de achterkant van het CD-doosje. Maar voorop staat de muziek die de heren van Timelock de afgelopen tijd geschreven hebben en op The Dawn voor de eeuwigheid aan de mensheid hebben toevertrouwd in de vorm van een reeks nullen en enen. Het nummer Touchdown kenden we al van de SI Compilation Disc Too, maar komt op deze nieuwe CD tussen de andere Timelock nummers veel beter tot zijn recht. Zo'n ander nummer is bijvoorbeeld het sterke uptempo Emotionol Target dat opgehangen is aan een pakkende gitaarriff en een zeer herkenbaar refrein. Er komen meer van dergelijke riffs op deze plaat voor. Het moet dan ook gezegd worden dat Rinus Hollenberg weer fantastisch werk heeft afgeleverd, want ook zijn soli zijn van uitstekend niveau. Daarbij wordt hij zo nu en dan aangevuld of afgewisseld door het mooie keyboardspel van Julian Driessen. Let maar eens op zijn subtiele begeleiding in het dik acht minuten durende Napoleon Bonaparte, dat overigens door de groep op een fantastische manier is uitgewerkt. Of naar het begin van het langzame Hold On. Daarin is bovendien een hoofdrol weggelegd voor Ruud Stoker die over het algemeen wat lager is gaan zingen, wat zijn toch al prima en vooral eigen stemgeluid alleen maar ten goede is gekomen. Dat de band ook echt kan rocken bewijst ze wel met No Man's Land waarin de muziek van Dream Theater en Rush gecombineerd lijkt te zijn. Met een akoestisch nummer als Imperceptible journal maakt de groep de afwisseling die op The Dawn te horen is eigenlijk compleet. Je mag dus ook gerust zeggen dat Timelock met deze nieuwe plaat wederom een uitstekend volwassen produkt heeft afgeleverd dat in alle opzichten laat horen dat de groep gegroeid is. Dat daarbij gelukkig geen jeugdige speelsheid verloren is blijkt wel uit de overgang van Comets Rising naar het slotstuk Icarus Before Noon. Bijzonder en origineel. |
 Aardschok (Michel van de Moosdijk) februari 1995 cijfer 8,3 |
Dat het peil van symfonische rock in Nederland er zijn mag wordt op de tweede CD van het Haagse Timelock nog eens onmiskenbaar bewezen. In alle opzichten is 'The Dawn' een verbetering ten opzichte van het in 1992 verschenen 'Louise Brooks'. Er is sprake van mooie, gestroomlijnde composities en de produktie is fris en helder. Het plaatje heeft gewoon een sprankelende sound. Weliswaar zijn de invloeden van Rush („Napoleon Bonaparte") en in mindere mate Queen (het tussenstuk in „Hold On") hoorbaar, maar dat is natuurlijk geen schande. Timelock heeft in tegenstelling tot labelgenoten November (gelukkig) gekozen voor veel tempo- en sfeerveranderingen. Er zit een hoop afwisseling in de tien nummers (waaronder de prima instrumental „Icarus Before Noon") en in Ruud Stoker heeft men ook nog een behoorlijke zanger (weliswaar met 'n licht Nederlands accent). Daarnaast liggen ook de instrumentalisten ver boven het landelijk gemiddelde. Je moet er even voor gaan zitten, maar neem van mij aan dat je als fan van symfonische rock bij Timelock allerminst in de kou komt te staan. Wie volgt? |
 Tros TV-krant (HR) januari 1995 |
Timelock,
volwassen Wie nog steeds denkt dat de beste symphonische rock uit Engeland afkomstig is, komt deels bedrogen uit. Oké, groepen als Marillion, Pink Floyd en Genesis zijn nagenoeg ongenaakbaar, maar onze eigen symphonische bands als PTS, For Absent Friends en Marathon zijn volwassen geworden en leveren uitstekende albums af. Ook 'The Dawn', de tweede cd van het Haagse Timelock, mag er zijn. Met het beloftevolle debuut 'Louise Brooks' werd al een flinke, hechte basis gelegd in het sympho wereldje. In vergelijking met het debuut is de band meer gerijpt en met een iets steviger aanpak klinken de tien nummers ook compacter, waarvan de pakkende opener 'Emotional Target' en het lange 'Napoleon Bonaparte' tot de absolute uitschieters behoren. Vooral de manier waarop Timelock omgaat met de arrangementen en de intelligente opbouw van de composities is verrassend. Naast het puntige, briljante gitaarspel van Rinus Hollenberg en de harmonieuze toetsen van Julian Driessen weet zanger Ruud Stoker zich moeiteloos staande te houden met overtuigend gedragen zanglijnen. Neem eens de moeite 'The Dawn' van Timelock of een van de albums van bovenstaande bands te beluisteren. Ik wil wedden dat je dan op slag verkocht bent. |
 Hitkrant (****/ML) januari 1995 |
Voor de
fans van symfonische muziek was 1994 een absoluut
rampjaar. Rond de jaarwisseling verscheen er
echter toch een lichtpuntje aan het einde van de
tunnel: The Dawn, de uitstekende nieuwe CD van
het Nederlandse Timelock. Dit vijftal maakt
symfo-rock met een grote S. Er wordt geweldig
gemusiceerd, de songs zijn meeslepend en prachtig
gearrangeerd.
|
| Watt 1995 (Ico van Rheenen) |
Saga zou er trots op zijn geweest. Hadden deze peetvaders van de popgerichte symfonische rock The Dawn in plaats van Steel Umbrellas uitgebracht, dan hadden we weer even mogen hopen op nieuwe gloriedagen voor de Canadezen. Alle eer komt echter toe aan het Nederlandse Timelock, die met deze hoogst professionele tweede release hun grootste inspiratiebron naar de kroon steken. Referenties aan het baanbrekende gitaarspel en de onderkoelde maar meewarige vocalen van, respectievelijk, Saga's lan Crichton en Michael Saaier zijn er nog volop, maar zijn inmiddels omgebogen naar een sfeervol, draagkrachtig, eigen geluid. Bij vlagen alleen nog ontkracht door de ietwat matige achtergrondkoortjes en de soms te ver gezochte teksten. Wat mij betreft had ook het obligate instrumentaaltje in de oefenruimte mogen blijven en was ik van een extra vleugje pit (lees: Rush) zoals in Napoleon Bonaparte niet vies geweest. "De Nederlandse symfo zit in de lift", zo pluimde collega Begas Timelock's prima debuut Louise Brooks. Hij had gelijk. Timelock heeft nog een paar etages te ovenbruggen, maar die lift komt ooit wel boven. |
| People.cs.uu.nl (Jurriaan Hage)  |
As far
as I know this is the only band in the SI stable
that has 'regular' airplay on the national radio
(Carola on Radio 3). This might lead you reader
to conclude one of two things: either they make
commercial shit not in anyone's interest or they
are top notch in the SI stable. I think neither
and both. First of all, their music is neo so has
to be on the commercial side of progressive rock,
but it's not commercial compared to
non-progressive efforts. On the other hand they
certainly aren't the best band around in the SI
stable, but they certainly aren't the least
either. The sound is heavy, maybe even hard rock,
but this is mostly because the guitar work is
quite heavy and the stadiumrock vocals and
harmonies, but to a lesser extent than is usual.
It's better to look at this band on their own
merits: heavy symphonic rock, not overly complex
but very much thought given to melodic content
and the songstructure is prominent. The drumming
and the riffs make the difference in drawing the
line between this band and the more accessible
AOR and rock music. Although all the renditions
have a certain freshness, some songs clearly do
not make it in my opinion. The second song is a
standard rock song. The third is better with
enough tempo changes and even harmonies, all in
all somewhere in between bands like Marathon or
Threshold. Hold On sounds very familiar and is a
very accessible ballad (a bit of Europe, a bit of
Asia). The guitarwork in the fifth song is very
reminiscent of U2, though some Dream Theater
shines through. Imperceptible Journal (what a
title) is an acoustic ballad (the other ballad is
played on the piano, so we haven't had that yet),
will Hungry Eyes has a good intro, but a bad
chorus. This is also the problem with Touchdown
in my opinion, and I believe this is the song
that had airplay. It's very AORish and might
attract some attention on the stations made
available to that music in the States but not
here. The last two songs (being in a sense
connected) are the best songs with the first one.
Both the structure and the melodies are fine as
well as lyrical content. Between the two songs we
have a spoken interlude taken from the film
Quatermass and the Pit. Concludingly I'd say accessible music in the heavier vein, but sometimes a bit too obvious. Notable positive exceptions are 1, 9, 10 and maybe no. 6. |
| LIVE |
| PLANET
PUL INDOORS 10 JUNI 1995 DE NIEUWE PUL-UDEN SI Magazine (Wilco Barg) |
Dit jaar geen open luchtconcert in Uden. Men was, wijzer geworden door het slechte weer van vorig jaar uitgeweken naar De Nieuwe Pul, dat achteraf gezien alleen maar als een goede beslissing kan worden betiteld. Regen ontsierde opnieuw de dag en had een buitenconcert bij voorbaat uitgesloten. Daarnaast zorgde het voor grote vertragingen en files op de wegen richting Uden. Timelock was nu de eerste band met een langere setlist, die voornamelijk bestond uit het steviger werk van Louise Brooks en The Dawn. Men had er duidelijk zin in en speelde ongeremd. Als vanaf een kansel bezag zanger Ruud Stoker zijn gehoor, en liet zijn vocale uitbarstingen geregeld vergezeld gaan van wijdse gebaren waarbij de band zich als een hechte eenheid door het repertoire heen werkte. leder volgend nummer bracht hen een treetje dichter naar het hoogtepunt van de show, die uiteindelijk werd bereikt met The Seance. |