Reviews

Over
 Louise Brooks:


 (SI Music SIMPIy 20)		 LB  1. Love Triangle (4:59)
  2. The Killing (5:12)
  3. Secret Mission (3:16)
  4. Someday (5:27)
  5. Louise Brooks (6:41)
  6. Welcome To Welfare (3:47)
  7. P.I. Exit (4:20)
  8. Genoa (2:18) (instrumental)
  9. Skyline (5:39)
10. The Seance (10:42)
    a) Silent Manor
    b) Forbidden Games
    c) The Navigator
    d) Friends Below
    e) Rue De Rivoli (instrumental)		 Ruud Stoker - lead vocals
Julian Driessen - keyboards
Bert de Bruijne - bass
Rinus Hollenberg - guitars, keyboards,
drum programming, backing vocals


si
SI Magazine
(Jos Baljet)
november 1992		 Eén van de mooiste en meest fascinerende vrouwen in de geschiedenis van de cinema was Louise Brooks (1906-1985). Hoogtepunt in haar filmcarrière was de rol van Loulou in de stomme film Die Büchse Der Pandora. Naar haar is de debuut-CD van de Haagse viermans-formatie Timelock vernoemd, hoewel we eigenlijk niet eens van een debuut mogen spreken. Want feitelijk is Timelock het logische vervolg op The Last Detail dat met de CD At Last... The Tale, de CD-single The Wrong Century en een SI Compilation Disc-bijdrage is bijgeschreven in de symfonische annalen en dat door muzikale meningsverschillen een punt achter de groep zag gezet. 

Zanger Ruud Stoker en toetsenist Julian Driessen besloten verder te gaan en riepen daarvoor de hulp in van gitarist/engineer/ producer/ arrangeur/ songschrijver Rinus Hollenberg samen met wie Driessen ooit deel uit maakte van Ywis. Daarnaast kon ook gerekend worden op de steun van bassist Bert de Bruijne die als gastmuzikant ook al te horen was op At Last... The Tale. Muzikaal gezien zijn er op de CD Louise Brooks logischerwijs raakvlakken met het werk van The Last Detail te horen, maar Timelock gaat verder waar eerstgenoemde gebleven is en blijkt aan overtuigingskracht alleen maar gewonnen te hebben. Niet in de laatste plaats is dat het gevolg van de uitstekende high-tech productie van Hollenberg. De drumsound klinkt powervol en modern, terwijl dat laatste ook geldt voor de geavanceerde keyboardgeluiden. Daarnaast blijkt Hollenberg een meer dan uitstekend gitarist te zijn die snelheid aan melodie weet te koppelen zoals goed te horen is in deel IV van het epische en bijna elf minuten durende The Seance dat in de vorm van het instrumentale deel V: Rue De Rivoli een even authentiek als origineel einde kent. Daaraan vooraf gaat een aantal heel verschillende songs die een ding met elkaar gemeen hebben: het herkenbare zanggeluid van Stoker die weliswaar over een heel goede stem beschikt, maar - nu de muziek op Louise Brooks zoveel beter klinkt en is als het vroegere materiaal - af en toe wat dun klinkt. Dat wordt overigens weer gecompenseerd door de prima achtergrondvocalen zoals die bijvoorbeeld goed naar voren komen in het refrein van de uitstekende uptempo openingstrack Love Triangle. In het ontroerende nummer Someday laat de groep zich van een heel andere kant horen. Het rustige piano-intro wordt ondersteund met een hele mooie sopraansax-solo waarna het nummer heel sterk uitgewerkt is tot een top-symfo ballad met alles erop en eraan. Een totaal ander nummer is de instrumental Genoa waarmee Hollenberg een geslaagde poging doet Karl Groom (Shadowland) naar de kroon te steken. Misschien is het tenslotte wel de uptempo titeltrack, of anders het van 'haunting breaks' en een acoustisch gitaarsolo-intermezzo voorziene Skyline, die het beste aangeeft dat de band er op een uitstekende manier - op een enkele uitzondering na - in geslaagd is om een album te maken dat bol staat van modem klinkende symfonische energie, tempo en afwisseling. Vergelijkingen moeten dan ook gezocht worden met groepen die aan een dergelijke omschrijving voldoen; Saga, Styx, een beetje Queensryche, misschien zelfs wat Deep Purple vanwege het prominent aanwezige Hammondorgel of de steviger kant van Marillion (Hooks In You/In communicado) maar de groep is verre van een kloon en de overeenkomsten zijn eerder te vinden in sfeer en aanpak dan in kopieerwerk. 

Hoe dit alles ook zij: als we de CD Louise Brooks dan toch als dedebuut-CD van Timelock beschouwen (en waarom ook niet nu Stoker, Driessen, Hollenberg en De Bruijne echt iets nieuws laten horen), dan is het wel een voorbeeldig debuut.


aardschok

Metal Hammer / Aardschok 

(Gerd-Jan Vleugels) 

april 1993 


cijfer 8

In het Haagse Timelock vinden we de overblijfselen van residentiegenoten The Last Detail (zanger Ruud Stoker en toetsenist Julian Driessen). Net als For Absent Friends staart ook Timelock zich niet blind op complexe, lang uitgesponnen symfo/progressieve rock. Men richt zich liever op compact gestructureerd materiaal met tussen kop en staart voldoende bewegingsvrijheid en veel aandacht voor refreinen.
Timelock heeft compositorisch beduidend meer te bieden dan The Last Detail. Is het de afwisseling, de verfijndere arrangering, het gitaarwerk (Rinus Hollenberg) of de sterkere line-up? Wie het weet mag het zeggen. Feit is dat Timelock uiterst stabiel debuteert waarbij invloeden van Styx en Saga door het hoofd flitsen. Vooral de tweede helft van de CD laat een prima indruk achter. Uitschieters zijn dan ook „Louise Brooks" (het titelnummer, niet de actrice), „Welcome To Welfare", „P.l. Exit" en „Skyline" waarin subtiliteit en herkenbaarheid hand in hand gaan.
Alleen het afsluitende „The Seance" klokt boven de tien minuten, de rest zit op een gemiddelde van vijf minuten. Liefhebbers van volwassen en keurig geproduceerde melodieuze rock op symfonische basis moeten zeker luisteren. En dat Timelock een eigen gezicht toont en ook tekstueel sterk voor de dag komt zal internationaal gezien zeker aanspreken.


progarch
Progarchives
(Henk van der Hoff)

 		It's really unbelievable that this album is hardly reviewed yet. It could have something to do with the availability of the album. I bought this one after I  heard the title track on a SI-sampler. SI was the label back then, was very ambitious for progressive music in the early nineties but unfortunately couldn't keep up the business and disappeared. But I still thank them for the samplers, I discovered a lot of bands thanks to them. This was one of the   better songs on their first sampler. A very nice title track with a great guitar solo at the end. Another very interesting song is The Seance, handling about a popular habit in earlier days where people conjured up spirits in so called seances. Very nicely expressed in this song. The other songs are practically well-matched to one another, each song very pleasant and of high quality. I almost want to give 5 stars really, it's that good but we have to stay critical, there are far better masterpieces around and so I can go to only 4, but in fact it's 4.5. Well done Timelock !!


               LIVE


DUBBELCONCERT

EVERON/TIMELOCK

15 OKTOBER 1993

NIEUWE PUL - UDEN

SI Magazine
(Martin Duimel)

 De avond in Uden werd geopend door Timelock. En hoe. De band heeft een verschrikkelijk lekker live-geluid, waarin virtuositeit en gevoel voor melodie samengaan met een toegankelijke sound. Drummer Rob Louwers vormt met verschrikkelijk harde klappen en in tandem met het solide ronkende baswerk van Bert de Bruijne de oerdegelijke basis voor de behoorlijk eigen klinkende Timelocksound. Daarbij steelt gitarist Rinus Hollenberg voortdurend de show; dynamisch, spetterend akkoordenwerk en flitsende solo's waaruit opvallend veel vernuft klinkt; altijd smaakvol en nooit opdringerig spelend geeft hij de muziek bijna ongemerkt een extra dimensie. Zanger Ruud Stoker klinkt op studio opnames soms een beetje bibberig, maar live 'gaat' hij er echt voor en kent nauwelijks een zwak moment. De driestemmige koortjes (met De Bruijne en Hollenberg) zijn een lust voor het oor. Toetsenist Julian Driessen maakte bij het concert eerder dit jaar in De Boerderij een wat gedesoriënteerde indruk maar wist zich meer dan te rehabiliteren. En dat is verheugend want met name met Ywis bewees Driessen zich ooit als iemand die het Europe-geluid uitvond voordat Europe dat zelf deed. Met de gehele debuut-CD Louise Brooks en Touchdown (SI Compilation Disc Too) op het repertoire een prima concert dat vooral naar meer smaakte.


SI DUBBELCONCERT

TIMELOCK/LANDMARQ

1 MEI 1993

BOERDERIJ - ZOETERMEER

SI Magazine
(Erik Neuteboom) 

 Het dubbelconcert op deze aardig afgekoelde zaterdagavond trok redelijk wat bezoekers. Zij zagen het Hollandse Timelock de spits afbijten. Gitarist Rinus Hollenberg en toetsenist Julian Driessen draaien al langer mee; de kennismaking gaat in wezen terug tot het Haagse Ywis. Dat was smaakvolle symfonische rock anno 1983. Tien jaar later houdt Timelock het meer op progressieve rock met de nadruk op het laatste. Opvallend was hoe hecht de groep live klonk, zeker als je in aanmerking neemt dat het hier een eerste optreden betrof. In de personen van bassist Bert de Bruijne en drummer Rob Louwers beschikt Timelock zelfs over een van de meest hechte ritmetandems in de symfoscene. Gitarist Hollenberg steelt regelmatig de show met zijn virtuoze, door merg en been gaande spel. Julian Driessen blijft hierbij wat achter; hij speelt smaakvol maar een tikje onopvallend. Enkele goed gedoseerde bevlogen momenten zouden op zijn plaats zijn. Bepaald niet onopvallend is zanger Ruud Stoker. Op zijn zang is live hoegenaamd niets aan te merken - die is wellicht nog een stukje sterker dan op de Timelock-cd Louise Brooks - maar zijn enthousiasme sloeg niet echt over op het publiek. Of hij het te hard probeert, het materiaal te onbekend is of beide blijft de vraag maar de aanwezigen keken tot op zekere hoogte de kat uit de boom, wat ook niet geheel verwonderlijk is bij een eerste optreden. Pas na het laatste nummer The Sceance, voor de gelegenheid uitgerust met een nieuw, bombastisch einde, kreeg de groep het luidruchtige applaus waar ze zo hard voor gewerkt hadden. Al met al, hoewel op punten nog voor verbetering vatbaar, een indrukwekkend podiumdebuut.